Najczęstsze pytania

Najpierw ustalamy CELE, które chcesz osiągnąć. Następnie dobieramy takie sposoby kontaktu z muzyką, które najlepiej i najpełniej pomogą w osiągnięciu tych celów. Co jakiś czas robimy ewaluację i sprawdzamy, czy podjęte działania przybliżają Cię do zamierzonego celu. Po osiągnięciu celu nasza współpraca się kończy lub, jeśli chcesz, zaczynamy pracować nad czymś innym.

Zasadniczo: albo słuchamy muzyki (muzykoterapia receptywna), albo robimy muzykę (muzykoterapia aktywna). To tak najkrócej.

Szkolenie w kierunku muzykoterapii nie jest szkoleniem uprawniającym to nazywania się psychoterapeut(k)ą. W drugą stronę podobnie – psychoterapeut(k)a nie ma podstaw do nazywania się muzykoterapeut(k)ą.

Oczywiście, można zdobyć podwójne kwalifikacje.

Istnieje również odrębny nurt psychoterapii muzycznej (GIM – Guided Imagery and Music). Trzeb przejść dodatkowe, kilkuletnie szkolenie.

Zdrowie to nie tylko brak choroby. W muzykoterapii szukamy całościowego dobrostanu.

Czyli czego?

Najprościej mówiąc – poczucia zadowolenia z życia we wszystkich sferach: fizycznej, mentalnej, poznawczej, emocjonalnej…

Dobre, zdrowe relacje też się tu załapują!

Sercem muzykoterapii jest proces i doświadczenie, a nie perfekcyjne wykonawstwo. W słowniku muzykoterapeuty nie ma miejsca na znane ze szkół słowa: „brak słuchu”, „brak talentu” ani inne im podobne kwiatki.

To zależy od kontekstu.

Na sesji indywidualnej zastanowimy się, dlaczego Ci się nie podoba. Czy to względy estetyczne, czy może coś w Tobie głębiej porusza. Na tej podstawie podejmiemy decyzję, co dalej.

Może być też tak, że podczas procesu muzykoterapeutycznego w ogóle nie będziesz słuchać nagranej muzyki. Spektrum możliwych działań jest spore. 🙂 Może będziemy grać na instrumentach. Może tańczyć. A może się też okazać, że najlepszą częścią muzyki jest dla Ciebie cisza.

Generalnie – nic nie „trzeba”.

Podczas procesu muzykoterapeutycznego dobieraemy aktywności i interwencje tak, żeby były trochę wyzwaniem, ale żeby były osiągalne. Nie za dużo. Nie za mocno. Z wyczuciem na Twoją pojemność i Twoje możliwości.

Żadna terapia nie zadziała przez forsowanie czegokolwiek!

Nic na siłę.

W muzykoterapii nie chodzi o to, żeby zmuszać się do grania, śpiewania czy czegokolwiek innego. Jednym z podstawowych założeń jet szanowanie granic, własnych oraz innych ludzi.

Jeśli całą/całym sobą nie chcesz śpiewać, to do sesji indywidualnej dobieramy inne działania. Podczas warsztatów lub sesji grupowej możesz słuchać, nie musisz się włączać z własnym śpiewem.

Nie trzeba.

Po pierwsze, w muzykoterapii jesteśmy skupieni na doświadczaniu i procesie. Estetyka i efekt końcowy są drugorzędne.

Po drugie, granie na instrumentach jest tylko częścią tego, co robimy. Jeśli ktoś ma w sobie duży opór przed grą, to szukamy innych działań (np. słuchanie muzyki, ruch, śpiew, wykorzystanie technologii etc.)

To zależy:

• od tego, jak pracuje dany/a terapeut(k)a
• od tego, z kim pracuje (niemowlę, dziecko, dorosły? Z niepełnosprawnością czy bez? Jaki ma emocjonalny stosunek do tańca i ruchu?)
• od tego, jaki jest cel sesji/ warsztatów/ zajęć (czy taniec zbliży nas do założonego celu)

Ja bardzo lubię pracę przez taniec i ruch. Często wprowadzam ją na warsztatach.

Możesz.

Nie ma uniwersalnych pigułek muzycznych.

Nie istnieje jedynie słuszna muzyka relaksacyjna.

Natomiast dla niemal każdego/każdej z nas znajdzie się muzyka, która zadziała relaksująco.

Nie ma obowiązku słuchania szumu fal, ambientu, New Age ani śpiewu ptaków.

Jeśli muzyka Cię wkurza, to zmień muzykę 🙂

Jedno i drugie. 🙂

W muzykoterapii praktykuje się zarówno sesje indywidualne, jak i grupowe.

Są też warsztaty – forma zajęć grupowych, ale o nieco mniejszej intesywnościi głębi pracy niż typowe grupowe sesje muzykoterapetuyczne.

Wszystkie formy mają własną specyfikę i służą różnym celom.

Zarówno muzyka, jak i terapia są dziedzinami płynnymi, wymykającymi się definicjom. Trudno je “przyszpilić” i rzetelnie zbadać. Niezrażeni badacze nie ustępują jednak w wysiłkach, by dokładnie poznać wpływ muzyki na człowieka, a sama muzykoterapia była w jak największym stopniu dyscypliną opartą na dowodach naukowych.

Tak, wiele technik można stosować w domu. Podobnie jest w przypadku np. terapii poznawczo-behawioralnej: podczas procesu z terapeutą poznajesz narzędzia, które można potem stosować sama.

Czy to znaczy, że się samodzielnie przeprowadza na sobie psychoterapię?  Nie. Natomiast zdobytą wiedzę i doświadczenia można wykorzystać – tak, by jakość codziennego życia wzrosła. Tak samo jest z muzykoterapią.